
Η Χειρότερη (?) Χρονιά στην Ιστορία-Ηφαιστειακός Χειμώνας 536 μ.Χ.
Η Χειρότερη (?) Χρονιά στην Ιστορία-Ηφαιστειακός Χειμώνας 536 μ.Χ.
Από τη Βίρνα Κουτράκου

Ερμής Στίλβων (mercury-stilbon.blogspot.com)
Η Χειρότερη (?) Χρονιά στην Ιστορία – Ηφαιστειακός Χειμώνας 536 μ.Χ.
Πολλές φορές, όταν αναφερόμαστε σε κάποιες φυσικές καταστροφές, χαρακτηρίζουμε το έτος που συνέβησαν ως “τη χειρότερη χρονιά όλων των εποχών”. Αυτό γίνεται είτε λόγω υπερβολής είτε λόγω άγνοιας. Η πιο πρόσφατη “χειρότερη χρονιά όλων των εποχών” που ζήσαμε ήταν το 2020, έτος που ξέσπασε η πανδημία του ιού SARS-CoV-2 (κόβιντ), με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα σε θανάτους και οικονομικές ζημιές. Για να δούμε όμως, ήταν όντως έτσι τα πράγματα ή ζήσαμε απλά άλλο ένα δυσάρεστο κεφάλαιο στην ανθρώπινη ιστορία? Και μήπως υπάρχει κάποια άλλη μέθοδος που να μας δείχνει πότε είναι να γίνει κάτι πολύ «βαρύ», το οποίο να μην είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά να έχει διάρκεια στο χρόνο και παγκόσμιο αντίκτυπο? Ας γυρίσουμε πίσω σχεδόν 1500 χρόνια, στο 536 μ.Χ, τη χρονιά που σκοτείνιασαν όλα.
536 μ.Χ. και στο θρόνο της Βασιλεύουσας Πόλης της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κάθεται ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός. Ο ιστορικός του 6ου αιώνα Προκόπιος, ο οποίος ακολουθούσε το στρατηγό Βελισάριο στην εκστρατεία του κατά των Βανδάλων στη Σαρδηνία και Βόρειο Αφρική (ώστε να γράψει το ιστορικό των μαχών), γράφει στο βιβλίο ΙΙΙ, στο ΧΙΙΙ κεφάλαιο, ότι κατά τον Μάρτιο 536 “ο Ήλιος έστελνε φως το οποίο δεν είχε έντονη λάμψη αλλά ήταν θολό και ασθενές, σαν το φως της Σελήνης κ έμοιαζε σαν ο Ήλιος να βρισκόταν σε κατάσταση έκλειψης” και αυτό ο Προκόπιος μας λέει ότι συνέβαινε όλον τον χρόνο, μέχρι το 537 μ.Χ.
Το γεγονός αυτό μας το βεβαιώνει κ ο “σκριβάνος” (γραμματέας Άρχοντα/Διοικητού που κατέγραφε το τι συνέβαινε) Μιχαήλ ο Σύριος, ο οποίος χαρακτηριστικά αναφέρει “Ο Ήλιος σκοτείνιασε και αυτό το σκοτείνιασμα ήταν καθημερινό και κράτησε για 18 μήνες. Κάθε μέρα φώτιζε για περίπου 4 ώρες, αλλά και αυτό το φως ήταν αδύναμο. Οι καρποί δεν ωρίμαζαν και το κρασί είχε τη γεύση ξινών σταφυλιών. Μαζί με το σκοτάδι, ήρθε κ η πείνα.”.
Οι πηγές όμως που αναφέρονται στο 536 μ.Χ., τις καιρικές συνθήκες και τις συνέπειές τους, δεν περιορίζονται μόνο στο Βυζάντιο. Ο Nanshi, χρονικογράφος που έζησε στα τέλη του 6ου/αρχες 7ου αιώνα στην Κίνα, αναφέρει πως αρχικά έπεσε μία κίτρινη σκόνη σαν στάχτη και μετά υπήρξε παγετός κατά το μεσοκαλόκαιρο και χιόνι τον Αύγουστο του 536 μ.Χ. Αυτό το αναφέρεται και στα Χρονικά των Νοτίων Δυναστειών, τα οποία τονίζουν ότι καταστράφηκαν οι σοδειές και πόλεις όπως η Xinzhou μαστίστηκαν από λιμό που διήρκεσε περίπου 2 χρόνια και εξόντωσε περίπου το 70% με 80% του πληθυσμού.
Αντίστοιχες καταγραφές συναντάμε κ στον Περουβιανό πολιτισμό των Moche (και ας μην ξεχνάμε ότι το Περού βρίσκεται στο Νότιο Ημισφαίριο και όχι στο βόρειο, όπως οι άλλες χώρες που αναφέραμε), όπου για την ίδια εποχή αναφέρεται η καταστροφή των καλλιεργειών και η ανεπάρκεια τροφής.
Οι επιστήμονες ξεκίνησαν να ερευνούν αυτήν την περίοδο κατά την αρχή της δεκαετίας του ΄90, όταν ήρθαν στο φως κρύσταλλοι αρχικά από το μεγάλο παγετώνα των Άλπεων και στη συνέχεια της Ισλανδίας, που έδειχναν απότομη καιρική μεταβολή. Κατόπιν, η δενδροχρονολόγηση (είναι η επιστήμη της χρονολόγησης δια της μελέτης των δακτυλίων στους κορμούς των δέντρων) έδειξε ότι όντως, εκείνη την περίοδο υπήρξε ανωμαλία στην ομαλή ανάπτυξη των δέντρων, η οποία ήταν από μηδενική έως πολύ κατώτερη του συνήθους.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία ότι κάτι συνέβη το 536 που προκάλεσε το φαινόμενο της σημαντικής μείωσης του ορατού ηλιακού φωτός, το οποίο οδήγησε στην πτώση της θερμοκρασίας κατά περίπου 2 βαθμούς και είχε και ως συνέπεια την καταστροφή της παραγωγής γεωργικών προϊόντων που έστειλε πολλούς ανθρώπους και ζώα στο θάνατο από ασιτία.
Σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα, οι συνθήκες αυτές οφείλονται στην έκρηξη κάποιου ηφαιστείου, δεδομένου ότι η περίπτωση πρόσκρουσης κάποιου μετεωρίτη έχει αποκλειστεί ως πλέον απίθανη. Η ταυτότητα του ηφαιστείου που εξερράγη και προκάλεσε αυτά τα φαινόμενα έχει προκαλέσει διχογνωμία, καθώς σύμφωνα με κάποιους επιστήμονες ήταν ηφαίστειο του Ελ Σαλβαδόρ, ενώ σύμφωνα με άλλους, ήταν ένα από τα ηφαίστεια της Ισλανδίας (γνωρίζουμε ότι ηφαίστειο της Ισλανδίας εξερράγη και πάλι το 540 μ.Χ.).
Όπως και να έχει, γνωρίζουμε ότι υπήρξε μία έκρηξη ηφαιστείου, η οποία επέδρασε καταλυτικά στο κλίμα όλου του βορείου ημισφαιρίου (και μάλιστα όσο πιο βόρεια στην Ευρώπη ερευνούσαν, τόσο πιο σοβαρό έδειχνε ότι γινόταν το πρόβλημα, πράγμα που μαρτυράται τόσο από θρύλους και ιστορίες της Ιρλανδίας που σχετίζονται με το ψωμί, όσο και από ανασκαφικά ευρήματα σε περιοχές των Βίκινγκς) και είχε συνέπειες βραχυχρόνιες (απώλεια σοδειάς, λιμός, θάνατος μεγάλου ποσοστού του πληθυσμού) αλλά και πιο μεσοπρόθεσμες, καθώς θεωρείται ότι και η κακή διατροφή, η έλλειψη ηλιοφάνειας και η αδυναμία σύνθεσης βιταμινών (D), συνέβαλαν -μαζί με άλλα γεγονότα- στο ξέσπασμα μιας βαριάς επιδημίας πανώλης το 541 μ.Χ, που έμεινε στην Ιστορία ως “πανώλη του Ιουστινιανού” και σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους.
Εμείς θα ασχοληθούμε με τους αστρολογικούς δείκτες της εποχής και θα επιχειρήσουμε να δούμε αν αποτυπώνουν μία τόσο μεγάλη καταστροφή, που να μπορεί να δικαιολογήσει τον χαρακτηρισμό του “χειρότερου έτους στην Ιστορία της Ανθρωπότητας”. Θα πάρουμε ως σημείο αφετηρίας της έρευνας μας τον Μάρτιο 536 μΧ, διότι τότε μας λέει ο Προκόπιος ότι ενέσκηψε το πρόβλημα. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το ημερολόγιο τότε ήταν το Ιουλιανό, το οποίο είχε ελάχιστη διαφορά (σε ημέρες) από το Γρηγοριανό που χρησιμοποιούμε σήμερα. Θα δούμε ότι τον 6ο αιώνα τα 2 ημερολόγια είχαν μόνον 2 ημέρες διαφορά (και όχι 13, όπως στον 20ο αιώνα, που η Ελλάδα έκανε την αλλαγή ημερολογίου), οπότε δεν έχει νόημα η διόρθωση της ημερομηνίας.
Δεδομένου ότι ο Προκόπιος μας μιλάει μεν για την έναρξη του φαινομένου τον Μάρτιο 536 μΧ, δεν μας δίνει όμως ακριβή ημερομηνία, ξεκίνησα από την Νέα Σελήνη του μήνα, η οποία διεπίστωσα ότι ήταν και Ηλιακή έκλειψη:

Εδώ βλέπουμε έναν χάρτη Νέας Σελήνης που είναι ταυτόχρονα και έκλειψη Ηλίου, η οποία γίνεται στην 19ο43΄Ιχθύων. Δεδομένου ότι είναι χάρτης νύχτας, καθώς ο Ήλιος βρίσκεται κάτω από τη γραμμή του ορίζοντα, καταλαβαίνουμε ότι η έκλειψη αυτή δεν ήταν ορατή από την Κωνσταντινούπολη (για την οποία έχει μπει ο χάρτης, δεδομένου ότι ήταν η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας), δηλαδή, η περιοχή της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας δεν ήταν καν στο μονοπάτι της έκλειψης (η οποία έγινε στο νότιο ημισφαίριο, στον Ειρηνικό, κοντά στη Νέα Ζηλανδία). Το ζώδιο των Ιχθύων σχετίζεται με το τέλος – ολοκλήρωση των πραγμάτων και με καταστάσεις διάλυσης, ώστε να μπορέσει να υπάρξει μετάβαση στο επόμενο εξελικτικό στάδιο, όποιο και αν είναι αυτό.
Ο χάρτης παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς γίνεται σε ζώδιο και δεκανό του Δία, στην έξαρση της Αφροδίτης και σε τριπλότητα και όρια Άρη: almuten των Φώτων, δηλαδή επικυρίαρχος και έχων “το γενικό πρόσταγμα” επί αυτών είναι ο Δίας, ο οποίος βρίσκεται στον Σκορπιό, σε κυβέρνηση Άρη, στην κορυφή ενός σχηματισμού που ονομάζεται Τ-τετράγωνο, για το οποίο θα μιλήσουμε λίγο αργότερα.
Στην έκλειψη μετέχει και ο Ερμής που βρίσκεται στη 16ο01΄Ιχθύων, στο ζώδιο της αδυναμίας και της πτώσης του, καμένος, ενώ απέναντι από την έκλειψη, στη 17ο05΄ Παρθένου, βρίσκεται ανάδρομος ο αστεροειδής Δήμητρα, ο μεγαλύτερος “κάτοικος” της ζώνης των αστεροειδών (πλανητοειδής χαρακτηρίζεται σήμερα). Ας σκεφτούμε το αρχέτυπο της: η Θεά της γεωργίας που δίνει στον άνθρωπο το σιτάρι και τα δημητριακά και τον βοηθάει να εξασφαλίσει την τροφή και την επιβίωση του. Στην πραγματικότητα, όπως θα δούμε, η παρουσία της Δήμητρας δεν είχε επίπτωση στα όσα ακολούθησαν, καθώς υπήρξαν πολύ πιο «μεγάλοι» παίκτες που διαμόρφωσαν το σκηνικό και έχει μπει εδώ απλώς και μόνο για να δείξει το αρχέτυπο της τροφής.
Η Αφροδίτη, κυβερνήτρια της έκλειψης από έξαρση, βρίσκεται στον Κριό, ζώδιο αδυναμίας της, το οποίο δεν “βλέπει” τους Ιχθύς με πτολεμαϊκή όψη, άρα δε μπορεί να προσφέρει βοήθεια.
Ο Άρης βρίσκεται στον Αιγόκερω, ζώδιο έξαρσης του, πίσω από τον ωροσκόπο, σε τετράγωνο με την Αφροδίτη και σύνοδο με τον Πλούτωνα. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι και οι δύο πλανήτες αυτοί είναι εκτός ορίων, δηλαδή αναμένεται να λειτουργήσουν με ακραίο τρόπο. Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι ο Άρης βρίσκεται και επάνω στο Νότιο Δεσμό του Πλούτωνα (02ο15΄Αιγόκερω), ενώ ο Πλούτωνας βρίσκεται επάνω στο νότιο Δεσμό του Δία (06ο17΄Αιγόκερω). Καταλαβαίνουμε δηλαδή ότι εδώ ενισχύεται επιπλέον ο ρόλος του Δία και του Πλούτωνα μέσα στο χάρτη.
Ας περάσουμε τώρα στον σχηματισμό που αναφέρθηκε προηγουμένως: Βλέπουμε τον Κρόνο να είναι στην 25ο44΄λέοντα, ανάδρομος, σε σύνοδο με τον επίσης ανάδρομο Ουρανό στις 19ο33΄Λέοντα και σε αντίθεση ιδιομοιρίας με τον Ποσειδώνα στις 25ο37΄Υδροχόου. Οι πλανήτες αυτοί σχηματίζουν πολύ κλειστό τετράγωνο με τον Δία (24ο42΄Σκορπιού), ή όπως λέμε, ο Δίας βρίσκεται στην κορυφή ενός Τ τετραγώνου.
Σε αυτόν τον χάρτη, λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι η έκλειψη καθεαυτή, η οποία βρίσκεται σε ένα “ωραίο τρίγωνο” (ελπίζω μέχρι τώρα να έχετε καταλάβει ότι τα τρίγωνα δεν είναι ντε και καλά ο “Άγιος Βασίλης” των όψεων…) με τον κυβερνήτη της Δία, ο οποίος όμως σηκώνει πολύ μεγάλο βάρος, χωρίς να έχει βοήθειες, καθώς καλείται να ανταπεξέλθει στο δύσκολο σχηματισμό 3 πλανητών πολύ ισχυρότερων από αυτόν. Εδώ ο Δίας, ως πιο γρήγορος, είναι ο “ενεργοποιητής” αρκετών συνοδικών κύκλων που συνυπάρχουν σε αυτών το χάρτη και βρίσκονται σε συγκεκριμένες στρεσογόνες φάσεις: έχουμε να διαχειριστούμε 4 κύκλους του Δία, 2 κύκλους του Κρόνου, 1 του Ουρανού και 1 του Ποσειδώνα.
Όσο περίεργο και να σας φαίνεται που δεν αναφέρομαι στη σύνοδο των Άρη/Πλούτωνα ως συνοδικό κύκλο, είναι διότι πολύ απλά δεν τον λαμβάνουμε υπόψη μας στην εγκόσμια αστρολογία! Είναι ένας πολύ γρήγορος κύκλος, 2 ετών, ανάμεσα σε 2 πλανήτες με ίδια χαρακτηριστικά (ας θυμηθούμε τη θεωρία της κατώτερης και ανώτερης οκτάβας) που μπορεί να δώσει κάποια περιστατικά βίας, αλλά μέχρι εκεί, δεν έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στις εξελίξεις. Οι 2 κύκλοι του Άρη που μελετάμε στην εγκόσμια είναι ο κύκλος Άρη/Κρόνου (προβληματικός εν τη γενέσει του) και ο κύκλος Ηλίου/Άρη (κυρίως ως προς τις ηλιακές του φάσεις). Θα δούμε λίγο αργότερα ότι σε αυτόν το χάρτη εμπλέκονται αμφότεροι!
Ας επιστρέψουμε τώρα στο θέμα της έκλειψης: η συγκεκριμένη έκλειψη ανήκε στον Ηλιακό Saros 77, έναν κύκλο που έδινε εκλείψεις βορείου δεσμού και που ξεκίνησε το 475 π.Χ. και ολοκληρώθηκε στις 6 Αυγούστου 788, είχε δηλαδή διάρκεια 1262 χρόνων. Για να σας βοηθήσω να τοποθετήσετε ιστορικά την μητρική έκλειψη, απλά θα αναφέρω ότι η μάχη των Θερμοπυλών και η ναυμαχία της Σαλαμίνας έγιναν το 480 π.Χ. , ενώ η μάχη των Πλαταιών και η μάχη της Μυκάλης το 479 π.Χ. δεν εννοώ ότι οι Μηδικοί (Περσικοί, κατ’ ουσίαν) σχετίζονται με τη συγκεκριμένη Saros, το αναφέρω για να αντιληφθούμε όλοι το βάθος του χρόνου στο οποίο έχουμε γυρίσει για να αντλήσουμε στοιχεία. Ας περάσουμε να δούμε το χάρτη της μητρικής έκλειψης:

Πολύ γρήγορα, για λόγους οικονομίας χρόνου και κειμένου, βλέπουμε μία έκλειψη στον Καρκίνο, στην 11ο54΄μοίρα, μακριά από τον βόρειο δεσμό (ακριβώς επειδή είναι η πρώτη της σειράς της), στην οποία και πάλι μετέχει ο Ερμής (ανάδρομος και καμένος), ενώ την διακυβέρνηση έχει η ίδια η Σελήνη, που εδώ είναι εκτός ορίων. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον όμως είναι ότι και αυτός ο χάρτης έχει μέσα στρεσογόνες όψεις κύκλων των μεγάλων πλανητών: Ο Κρόνος (02ο09΄ Ταύρου) βρίσκεται σε αντίθεση με τον ανάδρομο Πλούτωνα (06ο32΄Σκορπιού) και οι 2 σε τετράγωνο (Τ – τετράγωνο) με τον Ουρανό (0ο07΄Λέοντα), ενώ και ο ανάδρομος Ποσειδώνας (23ο41΄Τοξότη) έχει αρχίσει μεν να ανοίγει την απόσταση του από τον Πλούτωνα, βρίσκονται όμως σε φάση ημιτετραγώνου (45ο μοιρών, ή 8ης αρμονικής), δηλαδή δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα τη σκοτεινή φάση του -εξαιρετικά σημαντικού για τον πολιτισμό και την επιβίωση- κύκλου τους.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι η μητρική αυτή έκλειψη φέρει μέσα της, εν σπέρματι, τις ενέργειες των
1. Δία/Ουρανού, καθώς βρίσκονται σε φάση αύξοντος ημιτετραγώνου, αλλά ακόμα στη σκοτεινή περίοδο του κύκλου (αβεβαιότητα, απότομη αλλαγή, επανάσταση),
2. Δία/Ποσειδώνα, καθώς οι 2 πλανήτες έχουν αρχίσει μόλις να αλληλεπιδρούν στη φάση του φθίνοντος τετραγώνου -οι ανοχές στους συνοδικούς κύκλους είναι διαφορετικές κ μεγαλύτερες- (ιδεαλισμός, ουτοπία, πασιφισμός, ανθρωπισμός, ευπιστία, κερδοσκοπία),
3. Δία/Πλούτωνα, ο κύκλος των οποίων κλείνει, καθώς βρίσκονται σε φάση φθίνοντος εξαγώνου (οικονομική ισχύς, φανατισμός, επιζήτηση δύναμης),
4. Κρόνου/Ουρανού (ένταση, διάσπαση, περιορισμός της μονάδας με ταυτόχρονη εξάπλωση του απρόσωπου και απολυταρχικού συνόλου, απέχθεια προς την διαφοροποίηση/εξατομίκευση),
5. Κρόνου/Πλούτωνα, (σκληρότητα, βία, παραίτηση, περιορισμός, ολοκληρωτισμός, απολυτότητα, θάνατος)
6. Ουρανού/Πλούτωνα, άλλος ένας από τους κατ’ εξοχήν πολιτισμικούς και μακροχρόνιους κύκλους (αναθεώρηση, μετασχηματισμός, επανάσταση, πρόοδος, εξέλιξη).
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι πίσω από αυτήν τη μητρική έκλειψη του Ηλιακού Saros 77 υπάρχουν 6 πλανητικοί κύκλοι, οι οποίοι “προικίζουν” αυτήν τη σειρά με τις ιδιότητες τους. Εξυπακούεται ότι όποτε γίνεται έκλειψη αυτής της σειράς (κάθε ακριβώς 223 συνοδικούς μήνες ή περίπου 18 χρόνια και 11 μέρες), αφυπνίζεται και η μητρική έκλειψη και αν τύχει να συνυπάρχουν δυναμικές φάσεις αυτών των κύκλων, τότε ενισχύονται σημαντικά!
Ας επιστρέψουμε τώρα στο 536 μ.Χ να δούμε και κάποια άλλα πράγματα σχετικά με το τι προηγήθηκε της συγκεκριμένης έκλειψης.
Όπως ήδη αναφέρθηκε, ένας κύκλος που εξετάζουμε πάντοτε στην εγκόσμια αστρολογία είναι ο κύκλος Δία/Κρόνου, των δύο χρονοκρατόρων που είναι άμεσα συνυφασμένοι με την ανθρώπινη ζωή και την κοινωνία, καθώς η μία ενέργεια είναι θερμή, επεκτατική και εξωθητική (Δίας), ενώ η άλλη ψυχρή, συσταλτική και περιοριστική (Κρόνος). Ο κύκλος τους μας δείχνει τα οικονομικά δεδομένα μιας 20ετούς περιόδου και τη δυνατότητα επιτυχίας και πραγματοποίησης στόχων. Ας δούμε τη σύνοδο μεταξύ των 2 πλανητών που προηγήθηκε της έκλειψης και της περιόδου που συζητάμε.

Βλέπουμε το Δία σε σύνοδο με τον Κρόνο στη 19ο59΄Διδύμων (που έγινε τον Αυγουστο του 531 μΧ, 5 χρόνια πριν το έτος που μας ενδιαφέρει, γιατί τότε «έπεσε ο σπόρος» αυτού του κύκλου) με τον κυβερνήτη τους Ερμή να βρίσκεται στον Κριό, ζώδιο του Άρη. Βλέπουμε ότι η σύνοδος είναι σε κλειστό αύξον τρίγωνο με τον Ποσειδώνα στην 16ο02΄Υδροχόου), οπότε, αυτομάτως στο νέο συνοδικό κύκλο Δία/Κρόνου μετέχει κ ο Ποσειδώνας, επαναφέροντας τα δικά του θέματα, καθώς και τα θέματα που προέκυψαν από τη σύνοδο του με τον Δία και με τον Κρόνο. Ταυτόχρονα όμως, η σύνοδος των 2 πλανητών βρίσκεται και σε μια χαλαρή αντίθεση με τον ανάδρομο Πλούτωνα, στην 28ο11΄Τοξότη (αναφέρθηκε προηγουμένως ότι οι ανοχές στους πλανητικούς κύκλους, ειδικά για σύνοδο και αντίθεση είναι μεγαλύτερες), που σημαίνει ότι η σύνοδος τους παίρνει κ Πλουτώνια ενέργεια, ενώ αφυπνίζονται τα θέματα των συνόδων Δία/Πλούτωνα και Κρόνου/Πλούτωνα.
Μέχρι στιγμής έχουμε δει ότι στο συγκεκριμένο συνοδικό κύκλο Δία/Κρόνου, υπεισέρχονται άλλα 4 συνοδικοί κύκλοι! Και αν εξετάσουμε και τον Ουρανό, στην 25ο20΄Καρκίνου, με τον οποίο δε σχηματίζουν όψη κατά τη χρονική περίοδο της συνόδου, βλέπουμε ότι κλείνουν το τόξο τους προς αυτόν, καθώς έχουν περάσει το φθίνον εξάγωνο προς τον Ουρανό, οπότε αμφότεροι οι Δίας και Κρόνος ετοιμάζονται να τελειώσουν με τον προηγούμενο κύκλο τους με τον Ουρανό, για να πάνε στη νέα τους σύνοδο. Δηλαδή, ακόμα δύο συνοδικοί κύκλοι βρίσκονται στον καμβά του πίνακα της συνόδου Δία/Κρόνου!
Αναφερθήκαμε και σε έναν άλλον σημαντικό, αλλά σύντομο (καθώς διαρκεί 2 χρόνια) κύκλο που χρησιμοποιούμε στην εγκόσμια αστρολογία, τον κύκλο Άρη/Κρόνου, καθώς είναι 2 αντίθετες και προβληματικές ενέργειες. Ας δούμε την προηγηθείσα (σε σχέση με την έκλειψη) σύνοδο τους, που αποτελεί “το σπόρο” του κύκλου τους.

Βλέπουμε έναν ομολογουμένως δύσκολο χάρτη, ο οποίος έχει διάρκεια 2ετίας, (γιατί αυτό είναι το διάστημα μεταξύ 2 διαδοχικών συνόδων τους), με ημερομηνία Αυγούστου 535 μ.Χ, δηλαδή 7 μήνες πριν την έναρξη των γεγονότων που μας ενδιαφέρουν. Ο Άρης βρίσκεται σε σύνοδο με τον Κρόνο στην 22ο15 Λέοντα, σε κλειστή σύνοδο με τον Ουρανό, στις 19ο10΄ του Λέοντα και σε αντίθεση με τον ανάδρομο Ποσειδώνα στις 23ο24΄Υδροχόου. Παρατηρούμε ότι βρίσκονται σε γωνιακό οίκο, στον 4ο, που δείχνει την ίδια τη χώρα (ο ωροσκόπος και εδώ είναι για Κωνσταντινούπολη, ως πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας), πράγμα που σημαίνει μεγιστοποίηση των επιπτώσεων.
Τώρα δικαίως μπορεί να ρωτήσετε γιατί η ηφαιστειακή έκρηξη δεν έγινε τότε, αφού έχουμε τέτοιο βαρύ σχηματισμό στα σταθερά ζώδια (άξονας λέοντα υδροχόου), τα οποία σταθερά παραδοσιακά σχετίζονται με μεταβολές του εδάφους/υπεδάφους και η ίδια η σύνοδος γίνεται σε πύρινο ζώδιο. Να το εξηγήσω αμέσως:
Κατ’ αρχήν, δεν είναι απίθανο να έγινε και τότε κάποια μικρότερη ηφαιστειακή έκρηξη, καθώς τα ηφαίστεια σπάνια εκρήγνυνται ξαφνικά, χωρίς να έχουν δώσει προηγούμενες ενδείξεις. Το θέμα όμως είναι ότι όσο “βαρύς” και να είναι αυτός ο χάρτης, δεν είναι “αμέσου δράσεως”! Τα σταθερά ζώδια δίνουν μεν πιο σοβαρές και διαρκείς επιρροές, είναι όμως “βραδυφλεγή”, δεν το κάνουν άμεσα. Για το άμεσο αποτέλεσμα, απαιτείται η εμπλοκή παρορμητικών ζωδίων. Επίσης, παρατηρούμε ότι σε αυτήν τη σύνοδο δεν συμμετέχει ο Δίας, ο οποίος πάντα διογκώνει και πολλαπλασιάζει τα αποτελέσματα.
Έχοντας δει όλα αυτά, πάμε να συνθέσουμε επάνω στο χάρτη της Νέας Σελήνης/ ηλιακής έκλειψης που πυροδότησε αυτά τα φαινόμενα:

Βλέπουμε έναν χάρτη επάνω στον οποίο είναι σημειωμένες όλες αυτές οι σύνοδοι που είπαμε. Η σύνοδος Δία/Κρόνου, που έγινε 5 χρόνια νωρίτερα στην 19ο59΄Διδύμων, μοίρα που παραμένει ενεργή για 20 χρόνια, που είναι η διάρκεια του συγκεκριμένου συνοδικού κύκλου (γενικά, η μοίρα στην οποία έκαναν σύνοδο 2 πλανήτες, εκεί δλδ που έπεσε ο σπόρος του συνοδικού τους κύκλου, παραμένει ενεργή και δέχεται ενεργοποιήσεις όσο ισχύει ο συγκεκριμένος συνοδικός κύκλος), ενεργοποιείται με ανώτερο τετράγωνο από την ηλιακή έκλειψη στην 19ο43΄Ιχθύων και «ξυπνάει» και πάλι ολόκληρος ο χάρτης της.
Η προηγηθείσα σύνοδος Άρη/Κρόνου στην 22ο15 Λέοντα ενεργοποιείται με όψη 8ης αρμονικής (135ο μοιρών) από τον Πλούτωνα, αλλά ταυτόχρονα είναι και μεσοδιάστημα στην αντίθεση Ουρανού/Ποσειδώνα (επίσης πολιτισμικός κύκλος) και στα τετράγωνα Δία/Ουρανού και Δία/Ποσειδώνα.
Ταυτόχρονα, βλέπουμε το πώς σχετίζονται οι μεγάλοι πλανήτες, που είναι και αυτοί που καθορίζουν τις εξελίξεις: ο Δίας έχοντας κάνει τις συνόδους του με Κρόνο και Ουρανό, ανοίγει το τόξο του, απομακρυνόμενος από αυτούς, ενώ αντίθετα συγκλίνει προς τον Πλούτωνα και τον Ποσειδώνα, κλείνοντας το τόξο του προς αυτούς. Έτσι λοιπόν τον βλέπουμε να είναι σε αύξουσα φάση σε σχέση με Κρόνο και Ουρανό (σκεφθείτε την Σελήνη, που μετά τη Νέα Σελήνη που είναι η φάση της συνόδου, αρχίζει να γεμίζει και πηγαίνει στο πρώτο τέταρτο), ενώ βρίσκεται σε φθίνουσα φάση προς τον Πλούτωνα και τον Ποσειδώνα (σκεφθείτε την Σελήνη μετά την Πανσέληνο που αδειάζει καθώς πηγαίνει στο τελευταίο τέταρτο κ τη βαλσαμική της φάση). Έχουμε λοιπόν 2 κύκλους του Δία αύξοντες και 2 φθίνοντες.
Ο Κρόνος είναι ακόμα σε φάση συνόδου με τον Ουρανό (η σύνοδος τους έγινε τον Ιούλιο 535 μΧ στην 16ο Λέοντα) και ενώ θεωρητικά αρχίζει να αυξάνει την απόστασή του από αυτόν, ο κύκλος είναι στη σκοτεινή του φάση (σκεφτείτε σκοτεινή νύχτα, λίγες ώρες μετά τη Νέα Σελήνη) και θα αργήσει να δώσει αποτέλεσμα. Με τον Πλούτωνα έχει ολοκληρώσει την αντίθεση του χρόνια πριν κ τώρα βρίσκεται σε φθίνουσα φάση, ενώ με τον Ποσειδώνα είναι σε αντίθεση, που σημαίνει ότι βρίσκεται ο κύκλος στη μέγιστη ένταση του (σκεφθείτε πανσέληνο) ως προς τα αποτελέσματα που δίνει Η ενέργεια του κύκλου Κρόνου/Ποσειδώνα σχετίζεται με γέννηση ιδεολογιών, με την “Ουτοπία” και την προσπάθεια πραγματοποίησης της, με αποδιοργάνωση, σύγχυση, μελαγχολία και διάλυση.
Ο Ουρανός/Ποσειδώνας είναι ένας αργός κύκλος, με διάστημα 171-172 ετών ανάμεσα στις συνόδους τους (η τελευταία τους σύνοδο για την περίοδο που εξετάζουμε είχε γίνει το 452 μ.Χ στην 24ο Λέοντα, δηλαδή και πάλι στις ίδιες μοίρες, οπότε αφυπνίζεται και ενεργοποιείται στο έπακρο), ο οποίος σχετίζεται με τη σύνθεση των αντιθέτων: απελευθέρωση/λύτρωση, συμπίεση/διάχυση, επανάσταση/παθητική στάση, κεραυνός/ωκεανός, ηλεκτρισμός/μαγνητισμός κλπ Όπως καταλαβαίνουμε, είναι ένας από τους κύκλους που διαμορφώνουν το κοινωνικό γίγνεσθαι, και επιδρούν στην ψυχολογία, τη ψυχοσύνθεση και το υποσυνείδητο της Ανθρωπότητας. Εδώ βλέπουμε τους 2 πλανήτες στη φάση της αντίθεσής τους που και πάλι σημαίνει μέγιστη ένταση και πόλωση που δεν γεφυρώνεται, αλλά απελευθερώνει χαοτικές δυνάμεις που θα οδηγήσουν τον κόσμο στη νέα του μορφή.
Ο Ουρανός έχει ήδη κάνει την αντίθεση του με τον Πλούτωνα, οπότε και αυτός ο κύκλος είναι φθίνων. Αντίθετα, ο κύκλος Ποσειδώνα/Πλούτωνα είναι σε αύξουσα φάση, αν και ακόμα δεν έχουν σχηματίσει κάποια πτολεμαϊκή όψη μεταξύ τους (θα κάνουν όμως το αύξον εξάγωνο τους κάποια χρόνια αργότερα και αυτό θα σταθεί ικανό να τερματίσει την πανώλη – “λοιμό του Ιουστινιανού”).
Βλέπουμε λοιπόν ότι ταυτόχρονα 2 κύκλοι είναι σε φάση μέγιστης έντασης, ένας είναι σε φάση σποράς και 4 σε φάση στρεσογόνα, άρα μετά βεβαιότητας περιμένουμε γεγονότα σημαντικά, που θα αλλάξουν σημαντικά και την οικονομία και την κοινωνία και τη ζωή και ψυχολογία των ανθρώπων. Και αυτά τα γεγονότα θα αφορούν όλον τον πλανήτη και όλην την ανθρωπότητα, κρίνοντας από την πύκνωση και την ένταση των φάσεων των διαφόρων κύκλων. Η Νέα Σελήνη/Ηλιακή έκλειψη από την οποία ξεκινήσαμε τη μελέτη, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το “όχημα” στο οποίο επέβαιναν όλες αυτές οι ενέργειες. Η έκλειψη εδώ ήταν η σκανδάλη που πατήθηκε για να εκπυρσοκροτήσει ένα ήδη γεμάτο όπλο.
Την ιδιαίτερα μεγάλη διάρκεια που είχαν αυτά τα φαινόμενα, την αντιλαμβανόμαστε από τα εξής:
1. Ο Άρης μερικούς μήνες αργότερα έκανε αναδρομή. Η στάση αναδρομής του έγινε στην 18ο07 Ιχθύων, δίπλα στη μοίρα της έκλειψης, ενεργοποιώντας την ξανά, μαζί με όλες τις πλανητικές ενέργειες τις οποίες εξέφραζε.
2. Το γεγονός ότι οι αργοί πλανήτες, με τις αναδρομές που κάνουν, διατηρούν για πολύ καιρό ενεργή μία όψη τους.
3. Από τον χάρτη της εαρινής ισημερίας που ήταν μόλις 10 ημέρες αργότερα (μη ξεχνάμε αυτό που είπαμε αρχικά, για το ημερολόγιο που χρησιμοποιούμε, γι αυτό και θα τη δούμε στις 18 Μαρτίου και όχι στις 20 ή 21, όπως έχουμε συνηθίσει).

Παραθέτω απλά τον χάρτη της Εαρινής ισημερίας, τον οποίο χρησιμοποιούμε για να κανουμε πρόβλεψη για όλη τη χρονιά, χωρίς να σχολιάσω κάτι (ωροσκόπο, οικοθεσία, θέση και κίνηση Σελήνης) γιατι δεν έχει κάποιο νόημα, μόνον να δούμε ότι τα μοτίβα παραμενουν τα ίδια.
Όπως είδαμε, το 536 μΧ ήταν όντως μία πολύ άσχημη χρονιά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δε ξέρω αν ήταν η χειρότερη, ή αν κάποια άλλη διεκδικεί αυτόν τον τίτλο, μετά βεβαιότητας όμως είδαμε το πόσοι πλανητικοί κύκλοι ήταν αναμεμιγμένοι και το πώς οι ενέργειες τους συμπλέκονταν και δημιουργούσαν ένα κουβάρι, το οποίο είδατε πόσο χρόνο μας πήρε για να αρχίσουμε να το ξετυλίγουμε και να το αντιλαμβανόμαστε. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι πώς μεγάλα γεγονότα που αφορούν μεγάλες ομάδες ανθρώπων δεν οφείλονται ποτέ σε μία όψη, ή σε μία ηλιοσεληνιακή συζυγία/έκλειψη.
Υπάρχει ένας καμβάς και πίσω από τον καμβά, διαδραματίζεται ένα συνεχές “θέατρο Σκιών” που είναι οι πλανητικοί κύκλοι στις διάφορες φάσεις τους (και όχι απαραίτητα όψεις). Αυτοί ετοιμάζουν το σκηνικό και κατευθύνουν την πλοκή και την εξέλιξη του δράματος. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, τους είδαμε πώς κρύφτηκαν πίσω από μία έκλειψη, η οποία απλά έπαιξε το ρόλο του ενεργοποιητή. Πάντοτε λοιπόν πρέπει να ψάχνουμε στο παρασκήνιο για να βρίσκουμε τι συμβαίνει και όχι να βασιζόμαστε σε μία σεληνιακή φάση, μία όψη ή μία διέλευση, τελικά η προσέγγιση αυτή είναι εξαιρετικά απλοϊκή και μας κάνει να χάνουμε τη μεγάλη εικόνα.
Κατά τον ίδιο τρόπο, αν εξετάσουμε λεπτομερειακά και σε βάθος την πανδημία του ιού SARS-CoV-2 (κόβιντ) του 2020, δε θα δούμε μόνον τη σύνοδο Κρόνου/Πλούτωνα από πίσω, αλλά και άλλους συνοδικούς κύκλους που συνέβαλαν και εκείνοι στη δημιουργία και εξέλιξη του φαινόμενου. Αυτό όμως ίσως να είναι το θέμα ενός άλλου άρθρου.
Βιβλιογραφία
«Πρόσκληση σε αστρολογικό… συμπόσιο», Ιωάννης Γιαλαμάς
“Les cycles planétaires, astrologie mondiale”, André Barbault
“Cosmos and Psyche”, Richard Tarnas
Volcanic winter of 536 – Wikipedia
Why Much of the World Went Dark for 18 Months in 536 A.D. | HISTORY
Tag:536, 5365, ηφαιστεικος χειμωνας, μχ