Θεωρία της Αίρεσης – Ο Θεμέλιος Λίθος της Ελληνιστικής Αστρολογίας

Θεωρία της Αίρεσης – Ο Θεμέλιος Λίθος της Ελληνιστικής Αστρολογίας

Από τον Γιάννη Γιαλαμά

Facebook Yannis Yalamas

Μια από τις ξεχασμένες θεωρίες που μάς κληροδότησε η ελληνιστική αστρολογία και που επανέρχεται τα τελευταία 20 περίπου χρόνια, είναι αυτή της Αίρεσης. Προκύπτει από το ρήμα αιρέομαι– αιρούμαι, μέσης φωνής με σημασία ενεργητικής, που σημαίνει “εκλέγω, προτιμώ”, εξ ου κ λέξεις όπως “αρχαιρεσίες”, “αιρετός” κλπ. Άρα έχει και τη σημασία του ‘διαχωρίζω’ την θέση μου από την συμμετοχή μου στο σύνολο. Η λογική της αίρεσης βασίζεται στο γεγονός ότι οι πλανήτες εγγενώς ανήκουν σε δύο βασικά στρατόπεδα, της ημέρας και της νύκτας. Αυτό σημαίνει ότι γίνεται ένας σαφής διαχωρισμός ανάμεσα σε μια ημερινή (χρησιμοποιείται ο όρος “ημερινή” για να δηλώσει γέννηση κατά τη διάρκεια της ημέρας, σε αντιδιαστολή προς τον όρο “ημερήσια” που τον χρησιμοποιούμε για να δηλώσουμε την κύρια ή πρωτεύουσα κίνηση των πλανητών) ή νυκτερινή γέννηση.

Την αίρεση ενός ωροσκοπίου την βρίσκουμε πολύ εύκολα: όταν ο Ήλιος βρίσκεται πάνω από τον ορίζοντα, είναι ημερινή, ενώ όταν βρίσκεται κάτω από τον ορίζοντα, είναι νυκτερινή. Αστρολογικά, ο ορίζοντας είναι ο άξονας ανατολής (ωροσκόπου) – δύσης και ορίζει την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ημέρα και την νύκτα. Σκεφτείτε ότι σε έναν χάρτη εμείς είμαστε οι παρατηρητές που βρισκόμαστε στον άξονα του Ωροσκόπου (από την ανατολή μέχρι τη δύση), οπότε το ημισφαίριο που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μας είναι το ημερινό, ενώ το ημισφαίριο που βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας (από την δύση μέχρι την ανατολή) είναι το νυκτερινό.

Όπως βλέπουμε και στο παραπάνω απλουστευμένο σχήμα, την αίρεση την καθορίζει αποκλειστικά και μόνο η θέση του Ηλίου ως προς τον οριζόντιο άξονα ανατολής-δύσης, ο οποίος διχοτομεί το ωροσκόπιο σε δύο ημισφαίρια. Συνεπώς, το ημισφαίριο στο οποίο βρίσκεται ο Ήλιος είναι πάντα αυτό που καθορίζει την αίρεση του χάρτη και αν είναι στο επάνω μισό του χάρτη, τότε ο χάρτης είναι Ημερινός (ημέρας), ενώ αν βρίσκεται στο κάτω μισό του χάρτη, τότε ο χάρτης είναι Νυκτερινός (νύχτας).

Κυρίαρχος της ημέρας είναι το ημερινό Φως, ο Ήλιος, άρα σ΄ ένα ημερινό ωροσκόπιο πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει ο Ήλιος, το Φως της ημερινής αίρεσης. Αντίθετα, κυρίαρχος της νύκτας είναι το νυκτερινό Φως, η Σελήνη, άρα σ΄ένα νυκτερινό ωροσκόπιο πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει η Σελήνη, το Φως της νυκτερινής αίρεσης (σημείωση: η Σελήνη δεν καθορίζει ποτέ την αίρεση ενός ωροσκοπίου και μπορεί να βρίσκεται είτε στο ένα είτε στο άλλο ημισφαίριο).

Γνωρίζουμε ότι τα ζώδια τα χωρίζουμε σε 2 ομάδες: τα ημερινά (αρσενικά), δλδ. της Φωτιάς και του Αέρα και τα νυκτερινά (θηλυκά), δλδ. της Γης και του Νερού. Αυτή η ομαδοποίηση ισχύει και στην σύγχρονη αστρολογία και είναι το μόνο τμήμα της θεωρίας της Αιρέσεως που έχει επιβιώσει στο χρόνο. Τα πράγματα όμως είναι πιο σύνθετα, καθώς η θεωρία της ομαδοποίησης κατά φύλο (αρσενικό/θηλυκό) είναι ατελής χωρίς την συμπερίληψη της θεωρίας της αίρεσης. Για να καταλάβουμε πως ομαδοποιούνται οι πλανήτες κατά την αίρεση, πρέπει πρώτα να σταθούμε στις θεμελιώδεις φύσεις τους, οι οποίες είναι:

1. Ήλιος (θερμός + ξηρός)
2. Σελήνη (ψυχρή + υγρή)
3. Ερμής (ουδέτερος)
4. Αφροδίτη (δροσερή + μέτρια υγρή)
5. Άρης (καυτός + ξηρός)
6. Δίας (ήπια θερμός + μέτρια υγρός)
7. Κρόνος (παγερός + ξηρός)

• Θερμό: διαστολή + ανύψωση (αρσενική ενέργεια – εξωστρεφή τη λέμε σήμερα)
• Ψυχρό: συστολή + βύθιση (θηλυκή ενέργεια – εσωστρεφή τη λέμε σήμερα)
• Ξηρό: θρυμματισμός – διαχωρισμός
• Υγρό: συγκόλληση – ενοποίηση

Θερμοί πλανήτες: Ήλιος και Δίας (αρσενικοί)

Ψυχροί πλανήτες: Σελήνη και Αφροδίτη (θηλυκοί)

Ξηροί πλανήτες: Ήλιος – Άρης – Κρόνος

Υγροί πλανήτες: Σελήνη – Αφροδίτη – Δίας

Απομένουν ο καυτός (και ξηρός) Άρης και ο παγερός (και ξηρός) Κρόνος. Συνεπώς, ο Άρης είναι ακραία (παθολογικά) αρσενικός και ο Κρόνος ακραία (παθολογικά) θηλυκός. Οι ακρότητες των φύσεών τους επιδρούν βλαπτικά, όπως ο καύσωνας και ο παγετός βλάπτουν την βιολογική ακεραιότητα και τη Ζωή. Αυτός είναι ο λόγος που ο Άρης και ο Κρόνος πήραν τα επίθετα των κακοποιών, διότι πλήττουν, βλάπτουν και θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή.

Είναι επιπλέον ξηροί πλανήτες, δηλαδή τείνουν προς τον θρυμματισμό (απουσία συγκολλητικής ουσίας) και συνεπώς συμπεριφέρονται απωθητικά. Συνεπώς ο Άρης είναι ακραία θερμός (διασταλτικός), άρα τείνει προς το σπάσιμο των αγγείων (αιμορραγία ή κάψιμο), ενώ ο Κρόνος ακραία ψυχρός (συσταλτικός), άρα τείνει προς την απόφραξη των αγγείων (παρεμπόδιση κυκλοφορίας ή κρυοπαγήματα), ενώ παράλληλα η ξηρότητά τους, τούς κάνει ιδιαίτερα διαχωριστικούς, γι΄ αυτό από τους αρχαίους ακόμη χρόνους χαρακτηρίστηκαν ως κομιστές οδυνών, κακουχιών και λοιπών αρνητικών ιδιοτήτων.

Αντίθετα, οι θερμές, διασταλτικές ενέργειες του ξηρού (διαχωριστικού) Ηλίου, δίνει την ιδιότητα να ξεχωρίζει ως θερμικός πομπός, ενώ του λιγότερο θερμού, αλλά μέτρια υγρού (ενοποιητικού) Δία, τού δίνει την ιδιότητα ενός ενοποιητικού πομπού, μια πολύ θετική δηλαδή ιδιότητα.

Το ίδιο, αλλά προς την αντίθεση κατεύθυνση, ισχύει για τις ψυχρές και συσταλτικές ενέργειες της υγρής (ενοποιητικής) Σελήνης, που της δίνει την ιδιότητα να κουλουριάζει και να κουρνιάζει ως ψυχρός δέκτης, ενώ της λιγότερο ψυχρής (δροσερής) και υγρής (ενοποιητικής) Αφροδίτης, δίνει την ιδιότητα ενός επίσης ενοποιητικού δέκτη, μια πολύ θετική δηλαδή ιδιότητα, γι΄ αυτό και από τους αρχαίους χρόνους, ο Δίας και η Αφροδίτη (πρωτίστως) και ακολούθως τα φώτα (Ήλιος & Σελήνη) χαρακτηρίστηκαν ως κομιστές χαρών, ευχάριστων και λοιπών θετικών ιδιοτήτων.

Η κρίση λοιπόν θετικού (ευχάριστου)/αρνητικού (δυσάρεστου) κρίνεται από τον βαθμό ευαρέσκειας/ηδονής και δυσαρέσκειας/οδύνης, όπως τις προσλαμβάνουν και μεταφράζουν οι αισθήσεις μας.

Την ημέρα η θερμοκρασία είναι υψηλότερη και η υγρασία χαμηλότερη, συνεπώς ο Ήλιος και ο Δίας συντονίζονται (εναρμονίζονται) πλήρως μαζί της. Αντίθετα, την νύκτα οι θερμοκρασίες είναι χαμηλότερες και η υγρασία υψηλότερη, συνεπώς η Σελήνη και η Αφροδίτη συντονίζονται (εναρμονίζονται) πλήρως μαζί της.

Το Φως της ημέρας αυξάνει τις λειτουργίες του συνειδητού, διότι έχουμε αντίληψη του περίγυρού μας. Βλέπουμε (γνωρίζουμε) τον ορίζοντα, τα όρια, τα εμπόδια, εν γένει το ‘πεδίο’ εντός του οποίου δραστηριοποιούμαστε. Θεμελιωδώς λοιπόν η ημέρα ορίζει πλαίσια και συμβολίζει την ‘περιοριστία’. Αντίθετα, το σκότος της νύκτας αυξάνει τις λειτουργίες του υποσυνειδήτου, διότι δεν έχουμε καμία εικόνα του περίγυρού μας. Δεν βλέπουμε (αγνοούμε) τον ορίζοντα, τα όρια, τα εμπόδια, εν γένει το ‘πεδίο’ εντός του οποίου δραστηριοποιούμαστε. Θεμελιωδώς λοιπόν η νύκτα δεν έχει πλαίσια και συμβολίζει την ‘απεριοριστία’.

Έχοντας υπόψη την παραπάνω λογική, εξυπακούεται πως ο Ήλιος και ο Δίας νιώθουν ιδιαίτερα άνετα (αγάλλονται) την ημέρα, όπως η Σελήνη και η Αφροδίτη τη νύκτα. Σ΄ αυτό το σημείο βλέπουμε δύο θεμελιώδεις σχέσεις: Ο κυρίαρχος της ημέρας (Ήλιος) έχει σύμμαχό του (συναιρέτη) τον αγαθοποιό Δία, ενώ η κυρίαρχος της νύκτας (Σελήνη) έχει σύμμαχό της (συναιρέτη) την αγαθοποιό Αφροδίτη.

Οι ακραίοι/πολωμένοι και συνεπώς εκφραστές της δυσαρμονίας Άρης και Κρόνος αποτελούν ιδιαίτερη περίπτωση. Όπως είπαμε παραπάνω, η αίρεση ορίζει τον βαθμό αρμονίας (ποιότητας) ενός πλανήτη. Ενώ λοιπόν ο καυτός και ξηρός Άρης (ακραία αρσενικός) θα ταίριαζε με την ημερινή αίρεση (στρατόπεδο) του Ηλίου και Δία και ο παγερός και ξηρός Κρόνος (ακραία θηλυκός) με την νυκτερινή αίρεση της Σελήνης και Αφροδίτης, η ελληνιστική αστρολογία τούς τοποθέτησε σε αντίθετα στρατόπεδα, δλδ. ο Άρης συντάχθηκε με την νυκτερινή και ο Κρόνος με την ημερινή αίρεση.

Εν ονόματι λοιπόν της αρμονίας, η εγγενής δυσαρμονία του Άρη και Κρόνου έπρεπε να καμφθεί/μετριαστεί. Η θερμότητα της ημέρας οξύνει ακόμη περισσότερο την καυτή φύση του Άρη, ενισχύοντας περισσότερο την δυσαρμονία του, το ίδιο και η ψυχρότητα της νύκτας οξύνουν περισσότερο την παγερή φύση του Κρόνου, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την δυσαρμονία του. Μέσα από αυτό το πρίσμα λοιπόν, ο Άρης περνάει στο νυκτερινό στρατόπεδο, με αποτέλεσμα να υφίσταται έναν βαθμό ανακούφισης (δροσιάς) και ο Κρόνος στο ημερινό στρατόπεδο, υφιστάμενος επίσης έναν βαθμό ανακούφισης (θέρμανσης).

Ας μην ξεχνάμε ότι οι δύο αυτοί ακραίοι πλανήτες ήταν πάντα κομιστές των πιο δυσάρεστων εμπειριών της ζωής και ο ρόλος τους ήταν να επιβουλεύονται την ζωή, την ζωή που δίνουν τα δύο Φώτα και την στηρίζουν και ευεργετούν οι δύο αγαθοποιοί Αφροδίτη και Δίας.

Ο Ερμής δεν συντάσσεται με κανένα εκ των δύο στρατοπέδων, διότι δεν είναι ούτε θερμός, ούτε ψυχρός, ούτε υγρός, ούτε ξηρός (είναι άοσμος, άγευστος και άφυλος). Μη ανήκων λοιπόν στο ένα ή το άλλο στρατόπεδο, τοποθετήθηκε στο μεταίχμιο ανάμεσα στις δύο Αιρέσεις, οπότε προκύπτει το εξής απλοποιημένο μοντέλο:

Στο παρακάτω σχήμα βλέπουμε τις δύο αιρέσεις, την ημερινή και νυκτερινή με τους συμμάχους/συναιρέτες τους: Στις ημερινές γεννήσεις, είναι καλό (ιδεωδώς) να βρίσκονται, στο ίδιο ημισφαίριο με τον Ήλιο, οι σύμμαχοι (συναιρέτες του) Δίας και Κρόνος. Αντίθετα, οι πλανήτες του νυκτερινού στρατοπέδου (η αντιπολίτευση) είναι προτιμότερο να βρίσκεται κάτω από τον ορίζοντα (στο νυκτερινό ημισφαίριο).

Το αντίστροφο ισχύει για τις νυκτερινές γεννήσεις: το νυκτερινό στρατόπεδο, η Σελήνη με τους δύο συμμάχους/συναιρέτες της Αφροδίτη και Άρη, είναι προτιμότερο να βρίσκεται στο πάνω (νυκτερινό) ημισφαίριο, όπου και απαρτίζουν την Συμπολίτευση του ωροσκοπίου. Αντίθετα, το στρατόπεδο της ημέρας (ο Ήλιος εξυπακούεται ότι βρίσκεται κάτω από τον ορίζοντα, γιατί, ως προαναφέρθηκε, η θέση του Ηλίου καθορίζει την αίρεση) είναι προτιμότερο να βρίσκεται επίσης στο κάτω ημισφαίριο οι δύο σύμμαχοι/συναιρέτες του, Δίας και Κρόνος, όπου και απαρτίζουν την Αντιπολίτευση του ωροσκοπίου.

Βάσει λοιπόν της θεωρίας της αίρεσης, προκύπτουν οι εξής ποιοτικές διαφοροποιήσεις των πλανητών:

ΗΜΕΡΙΝΗ ΓΕΝΝΗΣΗ:

Αυτομάτως, εντός αίρεσης βρίσκονται ο κυρίαρχος Ήλιος, ο αγαθοποιός Δίας και κακοποιός Κρόνος. Η επεκτατική και πληθωρική φύση του Δία αποκτά συναίσθηση των ορίων του και συνεπώς των δυνατοτήτων του. Γνωρίζοντας τα όριά του, διοχετεύει την επεκτατικότητά του πιο αποτελεσματικά και παραγωγικά. Ο Κρόνος θεραπεύεται την ημέρα, εξορκίζοντας εν μέρει τους εγγενείς φόβους του και καθίσταται πιο εποικοδομητικός, ενώ παράλληλα νιώθει ασφάλεια στην περιοριστία της ημέρας. Είναι συγκροτημένος, πιο οργανωτικός και έχει συνείδηση των ορίων του.

Ο Ήλιος, ο Δίας και ο Κρόνος καθίστανται λοιπόν οι πρωταγωνιστές ενός ημερινού ωροσκοπίου, ευρισκόμενοι εντός αίρεσης και παίζουν τον ρόλο της Συμπολίτευσης στο ωροσκόπιο. Κατά την ελληνιστική θεώρηση, οι τρεις αυτοί πλανήτες δρουν υπέρ των συμφερόντων του κατόχου του ωροσκοπίου. Ο συντονισμός του ημερινού στρατοπέδου ενισχύεται ακόμη περισσότερο εάν ο Ήλιος, ο Δίας και ο Κρόνος καταλαμβάνουν αρσενικά/ημερινά ζώδια (φωτιάς ή αέρα).

Το νυκτερινό στρατόπεδο, αντίθετα, νιώθει πιο άβολα την ημέρα και συνεπώς υπόκειται στην εξουσία των πλανητών της ημερινής αίρεσης. Η συγκινησιακή και ευαίσθητη φύση της Σελήνης υπόκειται στην περιοριστία και συνειδητότητα της ημέρας, πράγμα που δυσχεραίνει την πηγαία (συναισθηματική) της έκφραση, ενώ υπόκειται επίσης σε λογοκρισία το συναισθάνεσθαι. Τα ίδια πράγματα υφίσταται και η Αφροδίτη. Η ευεργεσία της περιορίζεται, επειδή τίθενται όροι στις προσωπικές και ερωτικές σχέσεις, οπότε ανακύπτουν αισθήματα δυσφορίας. Η υπό όρους (ιδιοτελής) αγάπη δημιουργεί εντάσεις και δηλητηριάζει τις σχέσεις. Η ανάγκη της Αφροδίτης για υλικές και ερωτικές ανέσεις κάμπτεται λόγω περιορισμένου πεδίου, όπως αυτό υπαγορεύεται από το ημερινό ωροσκόπιο.

Τέλος, η κακεργεσία του Άρη αυξάνεται, καθώς ευρισκόμενος εντός ενός περιβάλλοντος με συγκεκριμένα όρια και κανόνες οσμίζεται ενστικτωδώς πιο έντονα την απουσία της ελευθερίας του, οπότε κυριεύεται από το αίσθημα καταπίεσης η οποία με τη σειρά της τρέφει την επιθετικότητά του. Είναι πολύ εύθικτος και ενισχύεται η επιθετική και ανταγωνιστική του διάθεση. Είναι ο θερμοκέφαλος και πολεμιστής Άρης. Κινείται και παίρνει εν θερμώ αποφάσεις που συνήθως δεν είναι και οι πλέον ενδεδειγμένες και εύστοχες ή ορθότερα είναι πιο απερίσκεπτες, επειδή τον συνεπαίρνει ο στιγμιαίος και ασυγκράτητος παρορμητισμός του. Το νυκτερινό λοιπόν στρατόπεδο (Σελήνη – Αφροδίτη – Άρης) βρίσκεται εκτός αίρεσης σ΄ ένα ημερινό ωροσκόπιο και παίζει τον ρόλο της Αντιπολίτευσης στο ωροσκόπιο. Κατά την ελληνιστική θεώρηση, οι τρεις αυτοί πλανήτες δρουν εναντίον των συμφερόντων του κατόχου του ωροσκοπίου.

ΝΥΚΤΕΡΙΝΗ ΓΕΝΝΗΣΗ:

Αυτομάτως, εντός αίρεσης βρίσκονται η κυρίαρχη Σελήνη, η αγαθοποιός Αφροδίτη και ο κακοποιός Άρης. Η Σελήνη νιώθει ιδιαίτερα βολικά, η ροή και έκφραση της συναισθηματικής και προστατευτικής της φύσης εκδηλώνεται απεριόριστα, ζει έντονα, τόσο τα δικά της συναισθήματα, όσο και των άλλων, είναι δηλαδή συμπονετική. Η ευεργεσία της Αφροδίτης αυξάνεται, αφού νιώθει επίσης ιδιαίτερα άνετα στην απεριοριστία της νύκτας: είναι πολύ δοτική στις σχέσεις της, δεν διεκδικεί ανταλλάγματα και παραδίδεται άνευ όρων στην συναισθηματική και ερωτική της έκφραση.

Από την άλλη, η κακεργεσία του Άρη μειώνεται επειδή η απεριοριστία της νύκτας τού δίνει μεγάλα περιθώρια ελευθερίας κινήσεων. Δεν λειτουργεί εν θερμώ, είναι πιο στρατηγικός και συνεπώς πιο αποτελεσματικός. Είναι ο Άρης του στρατηγού που καταστρώνει το σχέδιο επίθεσης με νηφαλιότητα και το εκτελεί μόνο όταν δεχθεί επίθεση, κάνοντας το παν προκειμένου να προστατεύσει την ασφάλεια αυτών που αγαπά περισσότερο στη ζωή του. Ο συντονισμός του νυκτερινού στρατοπέδου ενισχύεται ακόμη περισσότερο εάν η Σελήνη, η Αφροδίτη και ο Άρης καταλαμβάνουν θηλυκά/νυκτερινά ζώδια (γης ή νερού).

Αντίθετα, το στρατόπεδο της ημερινής αίρεσης, ήτοι ο Ήλιος, ο Δίας και ο Κρόνος δεν είναι στα φόρτε τους στις νυκτερινές γεννήσεις. Οι νυκτερινές προσωπικότητες είναι λιγότερο “ηλιακές”. Σ΄ αυτήν την περίπτωση μειώνεται η ευεργεσία του Διός και αυτό οφείλεται στο ότι υφίσταται διάχυση η επεκτατικότητά του, δηλαδή σπαταλιέται ή διασπάται στην απεριοριστία της νύκτας, ρέποντας προς την τρυφηλότητα και την αναζήτηση της οδού με την μικρότερη αντίσταση.

Από την άλλη, η κακεργεσία του Κρόνου αυξάνεται, μιας και το αίσθημα του φόβου (Κρόνος = η αρχή της άγνοιας) και ανασφάλειας επιδεινώνεται, λόγω του ότι βρίσκεται σ΄ένα απεριόριστο, δηλαδή μη οριοθετημένο πεδίο. Βρίσκεται συνεπώς σε μια αρκετά δεινή θέση, καθώς τα όρια και οι διαχωριστικές γραμμές (που έχει τόσο ανάγκη) είναι θολά, ασαφή και σαθρά. Δυσκολεύεται πολύ να βάλει στόχους οι οποίοι μάλιστα αναθεωρούνται εύκολα, ανάλογα με τις διακυμάνσεις των ψυχολογικών του διαθέσεων. Νιώθει πιο παθητικός και συχνά κυριεύεται από αισθήματα ηττοπάθειας.

Συμπεραίνουμε λοιπόν πως σε θεμελιώδες επίπεδο, η θεωρία της αίρεσης συμπυκνώνεται ως εξής: Σε μια ημερινή γέννηση αυξάνεται η ευεργεσία του Δία, ενώ μειώνεται η ευεργεσία της Αφροδίτης. Επίσης, μειώνεται η κακεργεσία του Κρόνου αλλά αυξάνεται η κακεργεσία του Άρη. Αντίθετα, σε μια νυκτερινή γέννηση αυξάνεται η ευεργεσία της Αφροδίτης, ενώ μειώνεται η ευεργεσία του Δία. Επίσης, μειώνεται η κακεργεσία του Άρη αλλά αυξάνεται η κακεργεσία του Κρόνου.

ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΧΑΡΑ

Πάνω στην θεωρία της αίρεσης στηρίζεται ουσιαστικά και η άλλη σημαντική θεωρία, αυτή της πλανητικής χαράς. Θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι η ελληνιστική αστρολογία δεν ταύτιζε ποτέ τους οίκους με τα ζώδια, με άλλα λόγια δεν υπήρχε η “λογική” ότι ο 1ος οίκος έχει αντιστοιχία με τον Κριό, ο 2ος οίκος με τον Ταύρο κ.ο.κ. Πουθενά στα αρχαία συγγράμματα δεν υπάρχει τέτοια αναφορά, ούτε καν υπόνοια. Οι φύσεις/αιτήματα των οίκων (τόπων στην ελληνιστική) προκύπτουν από τις χαρές των πλανητών οι οποίες με τη σειρά τους προκύπτουν από την θεωρία της αίρεσης.

Ο Ήλιος βρίσκει την χαρά του στον 9ο τόπο, διότι απ΄ αυτόν τον τόπο διέρχεται (χονδρικά) μεταξύ 13:00 και 15:00 τοπική ώρα (κοντά στο μεσημέρι/νοτιότερο σημείο του ουρανού), όπου σε κανονικές ατμοσφαιρικές συνθήκες είναι οι θερμότερες ώρες της ημέρας. Ο 9ος τόπος βαπτίστηκε “Θεός” διότι σ΄αυτόν τον τόπο, το φως αίρεσης της ημέρας, ο Ήλιος έχει την χαρά του, επειδή εξυψώνει τον νου και το πνεύμα.

Ο συναιρέτης του Ηλίου, ο αγαθοποιός Δίας, βρίσκει την χαρά του στον 11ο τόπο. Είναι ένας τόπος λιγότερο θερμός από τον “Θεό”, διότι από τον 11ο τόπο διέρχεται ο Ήλιος (χονδρικά) μεταξύ 9:00 και 11:00 τοπική ώρα. Ο 11ος τόπος βαπτίστηκε “αγαθός δαίμων” διότι σ΄ αυτόν τον τόπο ο αγαθοποιός της (ημερινής) αίρεσης ο Δίας έχει την χαρά του καθώς ανοίγει τον δρόμο προς την επίτευξη των στόχων μας.

Τέλος την χαρά του ο Κρόνος τη βρίσκει στον 12ο τόπο, από τον οποίο τόπο ο Ήλιος διέρχεται (χονδρικά) μεταξύ 7:00 και 9:00 τοπική ώρα, αμέσως μετά την ανατολή, όπου υπό κανονικές συνθήκες είναι οι πιο ψυχρές ώρες της ημέρας. Ο 12ος τόπος βαπτίστηκε “κακός δαίμων”, διότι σ΄ αυτόν τον τόπο ο κακοποιός της (ημερινής) αίρεσης έχει την χαρά του καθώς μάς εξετάζει μέσα από τις δοκιμασίες της ζωής μας. Όπως παρατηρούμε, το ημερινό πλανητικό στρατόπεδο βρίσκει τις χαρές του στο πάνω (ημερινό) ημισφαίριο, το ημισφαίριο του Νου/Πνεύματος με πρωταγωνιστή τον Ήλιο.

Αντίθετα, η Σελήνη βρίσκει την Χαρά της στον 3ο τόπο, κοντά στο πιο απομακρυσμένο (βορινό) σημείο του ωροσκοπίου. Ο 3ος τόπος βαπτίστηκε “Θεά” διότι σ΄ αυτόν τον τόπο, το φως αίρεσης της νύκτας, η Σελήνη έχει την χαρά της, επειδή εξυψώνει το ένστικτο και την μνήμη.

Η συναιρέτης της Σελήνης, η αγαθοποιός Αφροδίτη, βρίσκει την χαρά της στον 5ο τόπο, ο οποίος βαπτίστηκε “αγαθή τύχη” διότι σ΄ αυτόν τον τόπο η αγαθοποιός της (νυκτερινής) αίρεσης η Αφροδίτη έχει την χαρά της καθώς απολαμβάνει και τέρπεται τις φυσικές χαρές της ζωής.

Τέλος την χαρά του ο Άρης την βρίσκει στον 6ο τόπο, ο οποίος βαπτίστηκε “κακή τύχη” διότι ο κακοποιός της (νυκτερινής) αίρεσης μάς φέρνει αντιμέτωπους με κάθε λογής ατυχίες, αναποδιές, ζημιές, σχετιζόμενες με την φυσική/βιολογική μας ύπαρξη.

Όπως παρατηρούμε, το νυκτερινό πλανητικό στρατόπεδο βρίσκει τις χαρές του στο κάτω (νυκτερινό) ημισφαίριο, το ημισφαίριο της Ψυχής/Σώματος με πρωταγωνίστρια τη Σελήνη. Παρατηρούμε επίσης πως ο Δαίμων (οι τόποι χαράς των συναιρετών του Ηλίου) συνδέεται με τον Νου/Πνεύμα, ενώ η Τύχη (οι τόποι χαράς των συναιρετών της Σελήνης) συνδέεται με την Ψυχή/Σώμα.

Ο Ερμής δεν συντάσσεται ούτε με το ημερινό ούτε με το νυκτερινό στρατόπεδο. Εγγενώς αμφίφυλος, προτιμά να κρατά μια όσο το δυνατό ουδέτερη στάση και συνεπώς προτιμά να βρίσκεται στο μεταίχμιο, όσο το δυνατό εγγύτερα στο σημείο διχοτόμησης των δύο στρατοπέδων. Γι΄ αυτόν τον λόγο, βρίσκει την χαρά του στον 1ο τόπο, τον τόπο που βρίσκεται στο μεταίχμιο, ανάμεσα στο βράδυ και την ημέρα, δηλαδή την ώρα της ανατολής (ωροσκόπος).

Η θεωρία της αίρεσης κατείχε δεσπόζουσα θέση στην ελληνιστική αστρολογική πρακτική και το μοντέλο που αναπτύξαμε παραπάνω είναι σε θεωρητικό και θεμελιώδες επίπεδο. Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες/συνθήκες που μπορούν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό να τροποποιήσουν την παραπάνω εικόνα όπως την περιγράψαμε, κάτι που χρειαστείεί να αναπτύξουμε σ΄ ένα επόμενο άρθρο.